19 & 20 oktober

20 oktober 2019 - Ngaramtoni, Tanzania

19 oktober

Goedemorgen! Vandaag stond er een onwijs leuke dag voor de boeg! Ik zou Charles, Amber, Sander en Irene namelijk weer zien, wiehoeee! We hadden namelijk afgesproken om vandaag met z’n allen op safari te gaan naar Arusha National Park, een safaripark niet ver van ons vandaan. Charles had namelijk voor een prikkie een gids, safariauto en entree voor het park kunnen regelen. Geweldig! We hadden afgesproken dat ik rond 08.30 uur naar de bank in Tengeru zou lopen, zodat ze mij daar konden oppikken om vanaf daar gezamenlijk onze weg te vervolgen. Na een ontbijtje met 2 gekookte eitjes en een banaan ging ik onderweg naar de bank. Ik besloot ruim een half uur later te vertrekken, want inmiddels kende ik Charles langer dan vandaag… Dit was de eerste keer dat ik helemaal alleen in Tanzania over straat moest. Ik vond het onwijs spannend, ook al was het overdag. Met knikkende knieën maar met een zelfverzekerde blik (zodat ik hopelijk niet te veel op zou vallen) liep ik richting de bank. Het was gelukkig maar één rechte weg die ik ongeveer een kwartiertje moest volgen. Gelukkig kwam ik heelhuids, maar kleddernat (het kleine regenseizoen is inmiddels begonnen) aan bij de bank. Na nog een kwartier gewacht te hebben (maar goed dus dat ik zelf ook pole pole had gedaan haha) zag ik de safariauto in de verte aan komen rijden. Mijn hart maakte van vreugde een sprongetje. Wat was ik blij iedereen weer te zien vandaag! Ik stapte in de auto en werd heel erg warm ontvangen. Wat was het fijn om weer onder deze mensen te zijn. Na een half uurtje rijden kwamen we aan in Arusha National Park. Ik keek mijn ogen uit. De natuur hier was ongelofelijk mooi. Er was zoveel groen! We hebben de mooiste dieren gespot: giraffen, zebra’s, apen, buffels, flamingo’s. 

CharlesSafaridagjeSafari Arusha National ParkSafari Arusha National ParkSafari Arusha National ParkSafari Arusha National ParkLieve Amber

Rond 17.00 uur was het tijd om weer naar huis te rijden. Ik vroeg Charles waar ik afgezet zou worden: bij de bank of bij het vrijwilligershuis. “I will bring you to my house in Ngaramtoni”, antwoordde hij. “For real? I would really like it to come to your house, but that isn’t possible, isn’t it?”, vroeg ik. Ik had namelijk niet betaald om vannacht bij Charles te blijven en bovendien had ik net afscheid genomen van de kinderen, dus zou het voor hen heel verwarrend kunnen zijn als ik terug zou komen. Het enige antwoord wat ik van Charles kreeg was: “hakuna matata”: geen zorgen. Wat een geweldige man is het toch ook! Stiekem vond ik het een héérlijk idee dat ik vanavond weer in Ngaramtoni in mijn bedje zou kruipen, in mijn veilige en vertrouwde omgeving. We vervolgden onze weg dus naar Ngaramtoni. Toen ik aankwam bij Charles’ huis vlogen de kinderen mij om mijn hals. Ze waren ontzettend blij dat ik weer terug was. Wat een schatten zijn het toch. Ook al had ik iedereen maar 2 dagen niet gezien, het voelde echt als thuiskomen in dit warme gezin. Er stond een grote pan eten voor ons klaar. Na het eten heb ik Amber bijgekletst over mijn tot nu toe beleefde avonturen in Tengeru. Ik mistte haar echt, ze is namelijk echt mijn vriendinnetje geworden in deze weken. Rond een uur of 10 besloten we lekker onder de wol te kruipen. Lala salama!

20 oktober

Goedemorgen! Vanmorgen zat ik weer als vanouds met Amber en Sander aan het ontbijt. Charles kwam naar me toe. Hij vertelde dat ik aankomende dagen maar bij hem moest blijven. De zon scheen namelijk weer nadat het gisteren regenachtig was geweest. “You brought the sun", zei hij, "so you need to stay here". Ik grinnikte, wat een lieve man is het toch. Ik zou hier met alle liefde willen blijven, maar het ziekenhuis in Tengeru wacht op mij.

Na het ontbijtje zijn de drie muzungu’s weer samen op pad gegaan naar Arusha. Nadat we daar een historisch museum bezocht hadden zijn we neergestreken bij ons lievelingsplekje in Arusha: het welbekende Africafe. Onder het genot van een overheerlijke Europese lunch hebben we de middag gevuld met een paar potjes Yathzee. Toen we uitgegeten hebben we de calorietjes er gelijk weer afgewandeld.

De lokale marktStraatbeeld

We gingen namelijk naar een supermarkt om wat dingen in te slaan voor de safari die woensdag begint. Met de dalla-dalla zijn we vervolgens weer richting huize Mazulla vertrokken. Ik blijf me verbazen over hoe goedkoop het openbaar vervoer hier is. Voor dit ritje betaalden we nog geen 20 eurocent. Thuis aangekomen werden we met een enorme omhelzing ontvangen door de kids. Wat is het toch heerlijk om zo liefdevol onthaald te worden. Dat ga ik enorm missen! Amber en ik hebben samen met Wade naar een van zijn lievelingsfilms gekeken totdat het etenstijd was. Vanavond aten we pilav: bruine rijst met kool, wortel en avocado. Na het eten heb ik opnieuw afscheid genomen van Amber en Sander. De tijd was aangebroken om weer terug naar het vrijwilligershuis te gaan. Gelukkig was het afscheid maar voor eventjes, want ik zie hen aankomende woensdag alweer bij de safari! Ook nam ik afscheid van Wade. Het idee dat dit echt de laatste keer was dat ik hem zou zien, deed pijn in mijn hart. Ik gaf hem een laatste hele dikke knuffel, zei hem “nakupenda sana (ik hou heel erg veel van jou) en stapte in de auto. 

Knuffelen met Wade voor vertrek

Charles zou me samen met Anna weer terugbrengen naar Tengeru. Toen we weg wilden rijden kwam Wade eraan. De tranen rolden over zijn wangen. Hij wilde heel graag mee mij wegbrengen naar Tengeru zodat hij nog eventjes bij me kon zijn. Ik nam hem bij me op schoot en we gingen op weg. Al na een paar minuten lag Wade slapend in mijn armen. Wat genoot ik van dit moment.

Knuffelen met Wade voor vertrekWade tegen mij aan in slaap gevallen

Aangekomen in Tengeru nam ik afscheid van Charles en Anna. Gelukkig zie ik ze woensdag nog eventjes omdat we dan Amber en Sander moeten ophalen voor de safari. Ik zwaaide ze uit en liep naar mijn kamer. Tijd om een heerlijke douche te nemen dacht ik. Maar… niets was minder waar. Er was namelijk geen water! Geen water uit de kraan, geen water uit de douche, geen water om de wc door te spoelen, he-le-maal niets. Dit kon dus ook zomaar… Al had ik me erg verheugd op een lekkere douche, ik kon er wel een beetje om lachen. Het is en blijft Afrika ;) Dan maar opfrissen met wat babydoekjes en op tijd onder de wol. Morgen weer een dagje in het ziekenhuis. Ik heb er erg veel zin in! Lala salama!

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

2 Reacties

  1. Melissa:
    23 oktober 2019
    Ah Lys, wat heb ik dit stukje met ontroering gelezen! Geniet van alles wat je daar mag meemaken en ervaren! Trots op je! Dikke liefs (l)
  2. Trudy:
    24 oktober 2019
    Weer een ontroerend verhaal, geweldig meid. Wat geniet jij van dit mooie avontuur!❤️