21 & 22 oktober

21 oktober

Mambo! Vanmorgen was het weer tijd voor een dagje ziekenhuis. Het was weer een dag vol verwonderingen. Ik keek erg naar vandaag uit omdat ik vandaag op de pedriatic ward (kinderafdeling) zou gaan helpen. Vanochtend bestond het ontbijt weer uit pannenkoekjes met appel en kaneel, écht genieten. Na het ontbijt ben ik samen met Sara naar het ziekenhuis gelopen. 

Vandaag was het erg lekker weer: de zon scheen en de lucht was strakblauw. Wat is het heerlijk om een deel van de herfst/winterdip over te slaan. Aangekomen op de pedriatic ward zijn we gelijk aan de slag gegaan. We moesten eerst weer afval van de grond rapen (tja dat hoort er hier ook bij) en dweilen. Maar daarna kon het werk echt beginnen! Althans, dat dachten we… want eerst moest de vloer volledig drogen. Pole pole hè ;) Daar zaten we dan, volledig nutteloos met onze benen omhoog op een stoeltje te wachten. Toen de vloer gedroogd was, kregen Sara en ik de opdracht om bij de prematuren hun temperatuur, saturatie en bloedglucose te meten. Vol goede moed liepen we naar het zaaltje waar de prematuren lagen. Voordat je hier naar binnen mag, moet je eerst je schoenen uitdoen en wisselen met “schone” schoenen van het ziekenhuis om zo het risico op infecties te verminderen. Het idee hierachter is heel erg goed, maar in praktijk heeft het haast geen zin. Alles is hier namelijk al zo verontreinigd dat het wisselen van schoenen daar niet tegen opweegt. De dienstkleding wordt bijvoorbeeld niet elke dag gewisseld, er is amper desinfectiemiddel aanwezig en als een patiënt mis geprikt word, wordt de volgende poging gewoon met de zelfde naald gedaan. Het meten van de temperatuur verliep zonder problemen. Maar daarna begon de uitdaging. De saturatiemeter was leeg en er was nergens een oplader te bekennen. Daarnaast waren er niet genoeg naaldjes aanwezig om het bloedglucose te prikken. We moesten daarom maar een intramusculaire naald gebruiken. Dat is toch onverantwoord?! Met een intramusculaire naald prik je binnen no-time door die ieniemienie voetjes heen. Daarom besloten we zelf naar het lab te gaan om kleine naaldjes te halen. Nu konden we eindelijk verder! Maar je verwacht het al… alsof er nog niet genoeg obstakels waren, deed ook de bloedglucosemeter het niet. Niet te geloven. Met een paar onbetrouwbare en incomplete metingen, sloten we aan bij de artsenvisite. Bij de artsenvisite werden de opgenomen kinderen een voor een besproken. Dit gaat er heel anders aan toe dan in Nederland. De arts vraagt aan de moeder van het kindje hoe het gaat, luistert eigenlijk niet naar het antwoord en schrijft in 9 van de 10 gevallen amoxicilline en gentamycine voor. Het lijkt alsof het medisch personeel zo weinig kennis heeft. Ik ben nog erg zoekende hoe ik hier als vrijwilliger kan bijdragen. Ik zou zoveel willen veranderen, maar in je eentje lukt dat gewoonweg niet. Omdat de artsenvisite volledig in het Swahili was en Sara en ik ons hier niet nuttig voelden, besloten we richting de family planning te gaan. Dit is een soort kamertje waar vrouwen zonder afspraak mogen komen om voorlichting te krijgen over anticonceptie en eventueel ook een vorm van anticonceptie kunnen krijgen, denk aan de anticonceptiepil, een Implanon, een spiraaltje etcetera. We mochten verpleegkundige Rest helpen bij de gesprekken die ze voerde met de patiënten en assisteren bij het plaatsen en verwijderen van Implanon’s.

Rest is al 35 jaar verpleegkundige in dit ziekenhuis. Haar Engels en medische kennis zijn erg goed op niveau. Dit maakte dat we een hele leerzame middag hebben gehad. Waar ik me over verwonderde is dat er bepaalde materialen “steriel” zijn, maar dat het personeel die vervolgens wel met onsteriele handschoenen, of zelfs met blote handen, aanraken. Het risico op infecties is hier daarom zo ontzettend groot. Rond een uur of 4 was het tijd om naar huis te gaan. Thuisgekomen liep ik gelijk door naar de keuken om te kijken of het water weer gerepareerd was. Ik draaide de kraan open, en ja: er stroomde water! Wat was ik blij! Op dit soort momenten besef ik me echt hoe bevoorrecht wij in Nederland zijn. Ik besloot een heerlijke douche te nemen, want wat was ik daar aan toe. Helemaal fris en fruitig nam ik plaats aan tafel voor het avondeten. Daarna was het tijd om lekker te gaan slapen. Lala salama.

22 oktober

Goedemorgen! Vanmorgen stond de wekker om 07.30 uur, een heerlijke tijd om op te staan. Na het ontbijt ben ik met Sara weer te voet naar het ziekenhuis vertrokken. We hadden gisteren te horen gekregen dat er vandaag een appendectomie zou zijn, dus we meldden ons bij het major theater.

We wisselden onze schoenen, trokken een OK-pakje aan en liepen naar binnen. We vroegen de verpleegkundige of we bij de operatie konden kijken. Ze vertelde ons dat ze niet zeker wisten of de patiënt conditioneel stabiel genoeg was om de operatie door te laten gaan. We moesten daarom maar even iets anders gaan doen. Ze e zou ons ophalen als de operatie door zou gaan. Ja ja dachten we, wij kennen het hier wel langer dan vandaag… We besloten daarom naar de röntgenafdeling te gaan en zelf elk halfuurtje te checken of de operatie al van start was gegaan. Het was super interessant om te zien hoe het hier op de röntgen gaat. Als de foto’s gemaakt zijn worden ze ontwikkeld in een dark room, heerlijk ouderwets.

Na een tijdje besloten we weer een kijkje te nemen bij het major theater. We vroegen of de operatie al begonnen was. “The baby is already almost out!”, antwoordde een verpleegkundige. “The baby?!”, riepen we verontwaardigd. Er zou toch een appendectomie zijn? Er was blijkbaar een keizersnede bezig. We werden gauw naar de operatiekamer gebracht zodat we konden meekijken, onwijs gaaf! Het verbaasde me dat de chirurg met beleid opereerde en de baby levend werd geboren. Trouwens, een chirurg is hier eigenlijk hetzelfde als een huisarts en kinderarts. In Afrika studeer je 6 jaar om arts te worden en dan ben je volgens Afrikaanse standaarden “bekwaam” om alle vakgebieden uit te oefenen. De operatie duurde langer dan verwacht, waardoor op een gegeven moment de pijnstilling uitgewerkt was. De moeder beefde van de ondragelijke pijn. Ik kon het echt niet aanzien. Gelukkig duurde het niet lang voordat de wond gehecht was en moeder en kind waren stabiel. Wat een opluchting! 

In de middag zijn Sara, Richella en ik bij de tandarts wezen kijken. Ook hier verbaasde het me dat het personeel zo schoon te werk ging. We keken mee met een wortelkanaalbehandeling.

We zijn die middag op tijd naar huis vertrokken om onze spullen gereed te maken voor de safari. Morgen begint het al! Wat heb ik hier naar uit gekeken! Toen we onze spullen gepakt hadden besloten we om ons vanavond even goed te laten verwennen: we gingen uit eten! We aten bij The Blue Heron in Arusha. We bestelden nacho’s, pizza en frisdrank. Wat hebben we genoten!

We zijn door een taxi weer veilig naar ons huisje gebracht. Nu gauw naar bed want morgen gaan we 5 (!!!) dagen lang op safariiiii! Lala salama!