Mijn eerste dagen in het Meru District Hospital

17 oktober

Karibu (welkom)! Vandaag begon mijn eerste dag in het Meru District Hospital in Tengeru. Rond half 8 stonden Sara, Richella en ik op. Er stond een heerlijke omelet als ontbijt voor ons klaar. Toen we onze buikjes gevuld hadden trokken we onze werkkleren aan, pakten heel wat flesjes desinfectiemiddel in onze tassen (je weet maar nooit hoe veel je dat hier van pas komt) en gingen op pad naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis is een soort terrein dat opgedeeld is in verschillende “afdelingen” waaronder een female ward (vrouwenafdeling), male ward (mannenafdeling), maternity (verloskunde), minor en major theater (voor respectievelijk kleine en grote chirurgische ingrepen), pediatric ward (kinderafdeling), een diabeteskliniek, een tuberculosekliniek (waar ik beslist niet naar binnen ga) en verschillende poliklinieken. Na een korte rondleiding besloten we met z’n drieën op de maternity afdeling aan de slag te gaan.

We hadden amper een stap binnen gezet of we zagen al 3 bevallende vrouwen. Het is onvoorstelbaar hoe een bevalling er hier aan toe gaat. De maternity is ingedeeld in 3 verschillende zalen. Er zijn verschillende zalen voor vóór, tijdens en na de bevalling. Als een vrouw het gevoel krijgt dat ze persweeën heeft, moet ze zelfstandig met al haar spullen (!) naar het zaaltje lopen waar ze kan bevallen. Als het volgens de artsen en verpleegkundigen te lang duurt voordat het kindje ter wereld komt, wordt de aanstaande moeder weer teruggestuurd naar het zaaltje van vóór de bevalling. De vrouwen krijgen daarnaast amper pijnstilling, krijgen een tik op hun benen of borsten als ze teveel geluid maken en liggen minimaal met z’n drieën tegelijk (zonder enige privacy) op een soort plank in een ruimte van 2 bij 2 te bevallen.

Het is onvoorstelbaar dat er hier kinderen levend ter wereld worden gebracht. Alle indrukken liepen mij dan ook zo hoog op, dat ik niet op mijn benen kon blijven staan. Binnen een paar tellen kwam ik gelukkig weer bij. Dan maar even bij de baby’tjes kijken dacht ik, dat gaat er hopelijk wat zachtmoediger aan toe. Tot mijn verbazing lag er een kindje, dat een paar seconden geleden geboren was, helemaal alleen op een tafel onder een soort warmtelamp. Ik besloot het kindje wat aandacht en liefde te geven omdat ik het niet kon aanzien. Blijkbaar is dit de normale gang van zaken hier in Afrika, maar voor mij voelt dit echt als een cultuurshock. Ik had nooit verwacht dat het hier zo hardhandig en emotieloos aan toe ging. Na een tijdje werden Sara, Richella en ik door een verpleegkundige geroepen om wat controles te doen bij de pasgeboren baby’tjes en moeders. Op sommige bedden lagen zelfs 2 moeders tegelijkertijd, gewoonweg omdat er niet meer ruimte is. De gevonden waarden noteerden we in een papieren dossier. Het verbaasde me dat ze wel een automatische bloeddrukmeter hadden! Na het controlerondje werd er door een verpleegkundige seksuele voorlichting gegeven aan de moeders. Wij mochten assisteren door langs de bedden te gaan met voorbehoedsmiddelen en deze aan de moeders te laten. Vervolgens werd er bij 2 vrouwen een Implanon geplaatst. Wij mochten meekijken en assisteren, heel erg leuk om te doen! Rond 13.00 uur hadden we lunchpauze. We zijn Tengeru ingelopen om bij een tentje wat te eten te halen. Vandaag stond ereen soort vette pannenkoek met gebakken banaan op het menu. Tja, je moet toch wat! Gelukkig was het best lekker, en voor die 40 eurocent ;) Na de lunch zijn we teruggegaan naar de afdeling. Er was echter niet veel meer voor ons te doen, wat betekende dat we vrij waren. We besloten daarom een dalla-dalla te pakken en naar Arusha te gaan. Sara en Richella hadden namelijk een aantal Tanzaniaanse jongens ontmoet die een winkeltje hadden op de Masai Market waar ze zelfgemaakte schilderijen verkochten. Ik was een beetje wantrouwend, omdat we met 3 Nederlandse meiden, zonder een gids o.i.d., naar deze jongens toe gingen. Wat ik erg jammer vind, is dat er in dit huis geen Charles-figuur aanwezig is die ons mee op sleeptouw neemt en die alle ins en outs van Tanzania kent. We moeten daarom zelfstandig op stap. Gelukkig was mijn gevoel van wantrouwen gauw verdwenen toen ik de jongens ontmoette. Ze waren erg vriendelijk en konden goed Engels. Ze vroegen ons of we het leuk zouden vinden om zelf een schilderijtje te maken. Natuurlijk wilden we dat! Wie kan dat nou zeggen? Dat je zelf een schilderij gemaakt hebt op de markt in Tanzania! Terwijl wij lekker aan het schilderen waren, werden we geamuseerd door zang en gitaarspel van de jongens. Wat een heerlijke middag!

Toen het schemerig begon te worden besloten we naar huis te gaan. Omdat we onze kunstwerkjes niet af hebben gekregen, hebben we afgesproken dat we ze volgende week komen afmaken. Ook de terugweg gingen we met de dalla-dalla. Deze keer kostte het ritje ons maar liefst 20 eurocent per persoon! Het klinkt gek, maar ik begin gewoon te wennen aan die overvolle busjes. Van tevoren had ik nooit gedacht dat ik hier mee zou gaan reizen, en nu is het bijna mijn dagelijkse vervoersmiddel! Thuis aangekomen stond er een pan spaghetti en een heerlijke smoothie voor ons klaar. Na het eten nam ik een uitgebreide douche (er is hier een gewone douche aanwezig! wiehoe!) en besloot ik op tijd onder de wol te kruipen. Lala salama!

18 oktober

Mambo (hoi)! Vandaag was het al weer dag 2 in het ziekenhuis. Vanmorgen kregen we pannenkoekjes met appel en kaneel als ontbijt: puur genieten! Na het ontbijt ben ik samen met Sara naar het ziekenhuis gelopen. Het is ongeveer 15 minuutjes wandelen, prima te doen dus :) Vandaag hebben Sara en ik geholpen op de pediatric ward.

We werden gelijk aan het werk gezet. Er moest gedweild en afval weggebracht worden. Dat hoort dus blijkbaar ook bij de taken van een arts en verpleegkundige hier. Toen we hier mee klaar waren moesten we plaats nemen in de “overdrachtsruimte” om te wachten op een arts zodat we met de ochtendronde konden beginnen.

We hebben wel een uur gewacht. We voelden ons erg nutteloos. We vroegen meerdere malen of we met iets konden helpen, maar er gebeurt gewoon zó weinig op een afdeling, dat dit niet het geval was. Omdat er na een uur wachten nog steeds niks gebeurd was, besloten we zelf op zoek te gaan naar werk. We zagen dat een verpleegkundige bezig was met bloedafname uit de hoofdjes van kleine kindjes. Omdat de adertjes zo klein waren, lukte het niet om uit de armpjes/handjes bloed af te nemen. De bloedafname gebeurt hier niet met een gesloten systeem. Ze prikken een vat aan met een infuusnaald en laten vervolgens bloedruppels in een buisje lekken. Er zijn zelfs geen stuwbanden aanwezig, er wordt een handschoentje geknoopt als stuwband. Bizar, maar ook mooi dat er met zo weinig middelen, toch zorg gegeven kan worden. Aan het einde van de ochtend zijn we naar een klein zaaltje achter de pedriatic ward gegaan waar premature baby’tjes liggen. We mochten helpen met de kindjes in doeken wikkelen, infuusjes en pleisters verwijderen en sondevoeding geven. Ook hebben we heerlijk met de baby’tjes geknuffeld!

Een verpleegkundige zei dat ik vast naar een ander kamertje mocht gaan waar een prematuur kindje lag dat al met 6 maanden geboren was. Ik wikkelde het kindje uit zijn doekjes en zag dat het niet meer leefde. Ongelofelijk. Dat een kindje hier overlijdt zonder aanwezigheid van een ouder, is niet te bevatten. Rond een uur of 13.00 uur zijn we weer naar huis gelopen. Bij een kraampje langs de straat hebben we wat groente en fruit gehaald zodat we de nodige vitamientjes binnen krijgen. Richella en Sara zijn na de lunch met een stel Afrikaanse jongens naar Moshi gegaan. Ik heb besloten om vanmiddag lekker thuis te blijven, stille tijd te nemen, een boekje te lezen en even tot mezelf te komen. Daar was ik echt aan toe! Voor morgen staat er een geweldige activiteit op de planning. Ik ga samen met Sander en Amber een dagje op safari in het Arusha National Park! I’m excited! Voor nu: lala salama!