Reis Tanzania - 10 oktober

11 oktober 2019 - Ngaramtoni, Tanzania

Habari ya Asubuhi (goedemorgen)! Vandaag was weer een dag vol verbazingen. Vanmorgen zijn Sander, Amber en ik voor het eerst alleen naar school gelopen. Wonder boven wonder liepen we in één keer goed. Best wel knap vonden we zelf, aangezien er amper normale wegen en herkenningspunten zijn. Vanochtend zijn we aan de slag gegaan voor de baby class. We hebben tekeningen gemaakt van allerlei dingen die beginnen met de letters van het alfabet, zodat de kinderen het alfabet kunnen leren.

Dangerous things

Ik vond het heel erg fijn om op deze manier mijn steentje bij te dragen. De leerlingen en leraren waren ontzettend dankbaar voor ons werk. Na het tekenen was het tijd voor thee. Omdat de thee hier elke dag zó zoet is dat onze tanden bijna uit onze mond vallen, besloot ik naar de “keuken” (lees: een houten schuurtje met wat stenen en een kampvuurtje) te gaan om te vragen of ze er deze keer geen suiker in wilden doen. Het is zo lastig om in te schatten of je met het stellen van zo’n vraag niet onbeschoft overkomt. Gelukkig vatte de keukenmedewerkster mijn vraag goed op. Voorzichtig namen we de eerste slok van onze thee. En ja hoor, mijn durven werd beloond: er zat geen suiker in de thee! Na de thee besloten we even naar Charles’ kantoortje te lopen om te bespreken wat er vandaag van ons verwacht werd. Charles zei dat er voor vandaag een wijziging was gekomen in de planning: in plaats van te helpen op het schooltje gingen we op pad met de belangrijkste mensen van de school: Charles zelf, de hoofddirecteur en de buschauffeur. Een beetje ongemakkelijk, (omdat we onszelf totaal niet beschouwen als behorend tot de belangrijkste mensen van de school) namen we naast deze delegatie plaats in Charles’ bus.

Op pad met de delegatie

Het plan voor vanmiddag was om naar een andere stad te rijden om Charles’ school te promoten en zo meer leerlingen te werven. De missie van zijn school is kort samengevat het volgende: investeren in jonge leerlingen zodat zij in de toekomst rolmodellen kunnen worden die een positieve invloed uitstralen in de samenleving. Daarbij wil de school voorzien in kwalitatief goed onderwijs zodat de kinderen worden opgeleid tot verantwoordelijke en zelfredzame mensen die hoop, vrede en geluk brengen. We zijn op verschillende plekken langs de weg gestopt om daar flyers uit te delen van de school.

Flyeren!

Onderweg stopten we langs de weg om een of andere man op te pikken die blijkbaar ook met ons mee op stap ging. Zo bizar hoe dat hier gaat. Uiteindelijk kwamen we aan bij een militaire basis waar verschillende militairen met hun gezinnen wonen. We zijn bij 2 gezinnen op bezoek geweest om hun te overtuigen hun kinderen voor Charles’ school aan te melden. Bij één van de gezinnen kregen we een lokale lekkernij te proeven rechtstreeks uit de natuur: guave. Het smaakte heel erg fris en zoet, heerlijk!

Rechtstreeks uit de natuur: guave!Guave

We reden een eindje verder naar een andere militaire basis om daar andere gezinnen te bezoeken. We zouden om 13.00 uur terug zijn op school voor de lunch, maar (zoals verwacht) verstreken de uren… inmiddels was het al ruim na vieren en Amber, Sander en ik hadden ongelofelijke trek. Net voordat we op het punt stonden om zelf op zoek naar eten te gaan, kwam onze lieve vriend Charles aangelopen met chips mayai voor ons alledrie. Wat een verwennerij! We genoten van elke hap. Wat smaakte dat onwijs goed als je zoveel trek had!

Chips mayai

Na de chips mayai zijn we teruggereden naar het schooltje om juf Irene op te pikken. Zij is aangewezen als onze begeleider voor naschoolse activiteiten, als Charles, om wat voor reden dan ook, niet met ons mee kan. Die avond nam Irene ons mee naar een koffieplantage in Ngaramtoni.

KoffiebonenKoffieplantageStraatbeeld

We hebben daar wat rondgewandeld en wat foto’s gemaakt, maar omdat we erg vermoeid waren van de dag besloten we al gauw weer terug naar huis te gaan. Onze benen waren helemaal op, dus je raadt het al: we gingen met de dalla-dalla. Ik dat we wel met 15 mensen in het busje van 2 bij 3 meter zaten… je kunt het haast niet geloven. Gelukkig kwamen we heelhuids weer aan in ons dorpje. Thuisgekomen stond er heerlijk eten voor ons klaar. Helemaal moe, maar met een voldaan gevoel, ben ik op tijd gaan slapen. Lala salama!

Foto’s

1 Reactie

  1. Trudy:
    11 oktober 2019
    Wat een belevenissen weer. Zo mooi dat je dit allemaal kunt doen meid!💋