Reis Tanzania - 15 & 16 oktober

16 oktober 2019 - Ngaramtoni, Tanzania

15 oktober

Goedemorgen! Vanmorgen was het vroeg dag. Het was namelijk weer tijd om aan de slag te gaan op het schooltje! We zijn vanmorgen eerst met Sander langs een soort ziekenhuisje gegaan omdat hij waarschijnlijk een oorontsteking heeft. Met de zaklamp van zijn mobiel scheen de arts in het oor van Sander, hij luisterde nog geen 10 seconden naar zijn longen en binnen 2 minuten stonden we weer buiten. Het enige wat Sander had gekregen was een rekening van 6000 shiling en een potje oordruppels. Zo gaat dat hier dus. Na het bezoekje aan de dokter zijn we naar het schooltje gegaan. Vanmorgen zijn we opnieuw bezig geweest met het treffen van voorbereidingen voor het afstuderen van de leerlingen van pre-unit. We hebben slingers en certificaten gemaakt. De docenten waren er erg blij mee! Om 11.30 uur hadden we afgesproken om met Charles, Martijn, Irene, Paschazia en Nanjaro te vergaderen over onze ervaringen rondom het vrijwilligerswerk, wat al goed gaat, wat verbeterpunten zijn etcetera. Ruim een uur na de afgesproken tijd (ik zal nooit volledig aan het pole pole wennen) begon de vergadering. Het was een hele waardevolle vergadering. We hebben besloten om meer structuur te creëeren op het schooltje en in de naschoolse activiteiten, zodat wij als vrijwilligers het meeste uit onze tijd kunnen halen. Ook hebben we nagedacht over de behoeften van het schooltje en hoe het schooltje in een stabiele/stijgende lijn verder kan ontwikkelen, als de vrijwilligers weer weg gaan. Ik ging de vergadering met een zeer voldaan gevoel uit. Ik heb het idee dat ik écht mijn steentje heb kunnen bijdragen in de tijd dat ik hier ben geweest.

Het team!

Na schooltijd zijn Amber en ik samen met Paschazia naar een kleermaakster geweest om Afrikaanse jurken te laten maken. We gingen met de motor!

Op de motor!

Aangekomen bij de kleermaakster kozen we een mooie stof uit en het model jurk dat ons aansprak. Daarna werden we top tot teen opgemeten.

Kleermaakster

Na ons bezoekje aan de kleermaakster hebben we nog wat boodschapjes gedaan op de lokale markt.

StraatbeeldDe lokale markt

Thuisgekomen kregen we “welkomstthee” en een schaaltje popcorn, wat een verwennerij toch weer! Na de thee heb ik even met Wade, Patricia en Carolina geklierd. Daarna was het tijd om te eten. Vanavond aten we frietjes met de kip van gisteren. Eigenlijk had ik totaal geen trek meer in de kip, maar uit respect voor de familie nam ik een klein stukje. Na het eten nam ik een heerlijke Afrikaanse douche en ben ik op tijd gaan slapen. Morgen is het alweer mijn laatste dag in het gastgezin en op het schooltje. Het klinkt misschien heel cliché, maar wat vliegt de tijd toch voorbij. Lala salama.

16 oktober

Goedemorgen! Vandaag begon dan echt de laatste dag in mijn gastgezin en op het schooltje. De wekker stond vanmorgen pas om 08.30 uur omdat we opnieuw met Sander naar het ziekenhuis gingen. Deze keer gingen we naar een “echt” ziekenhuis in Arusha. Aangekomen bij het ziekenhuis moesten we plaatsnemen in een wachtrij voor een soort receptie. Na een uur gewacht te hebben mochten we een kamertje binnen waar een dokter zat. Hij maakte gelijk duidelijk dat Sander eerst moest betalen voordat hij daadwerkelijk zorg ging verlenen. Bizar dat het hier alleen maar gericht is op geld verdienen. Nadat Sander betaald had werd er eindelijk goed naar zijn oor gekeken. Nouja goed... de arts gebruikte een otoscoop die hij ook al bij andere patiënten gebruikt had en dus hoogstwaarschijnlijk geïnfecteerd was. Als Sander nog geen oorontsteking had, dan had hij er nu zéker wel een. Gelukkig kreeg Sander de nodige antibiotica in de juiste dosering mee naar huis. Na het bezoek aan het ziekenhuis heeft Charles ons naar het schooltje gereden. Aangekomen op het schooltje ben ik even bij grade 1 langsgegaan omdat de kinderen daar dag in dag uit naar mij bleven vragen. Na een tijdje werd ik uit de klas geroepen om te lunchen op Charles’ kantoor. Ook Irene, Nanjaro, Anna, de hoofddirecteur van de school, Amber en Sander waren uitgenodigd. Dit zou wel eens mijn afscheidsmomentje kunnen zijn, bedacht ik me. En ja, dat was ook het geval. Onder het genot van Tanzaniaanse rijst met bonen werd ik toegesproken door alle aanwezigen. Ze bedankten mij voor alles wat ik voor het schooltje en de kinderen betekend had, voor mijn warme hart, voor mijn gezelligheid in het huis. Alle woorden waren zó intens lief. Ik had niet verwacht dat deze 2 weken mij zoveel zouden doen. Ik heb het gevoel dat ik écht iets heb kunnen betekenen. Dat geeft zo’n voldoening. Ik kon het dan vanmiddag ook niet laten om geen traantje weg te pinken. Ik werd zo geraakt door alle lieve woorden. Alsof al die lieve woorden nog niet genoeg waren, kreeg ik ook van iedereen een hele dikke knuffel. Wat ben ik toch van deze mensen gaan houden! Na dit afscheidsmomentje ben ik nog even bij alle klassen langsgegaan om afscheid te nemen van de docenten en de lieve kinderen. De kinderen van middle class kwamen één voor één naar me toe om me een knuffel en een kus op mijn wang te geven. Wat een schatjes zijn het toch! Wat ga ik ze missen!

Afscheid nemen op schoolMet Wade, Patricia & CarolinaAfscheid nemen op school

Wat ik lastig vond was dat veel kinderen vroegen of, en wanneer ik terug zou komen. Ik durf ze niet te beloven dat ik terug ga komen omdat ik niet weet of ik opnieuw de tijd en het geld voor deze reis ga hebben, hoe graag ik ook terug zou willen komen. Ik heb de kinderen beloofd dat ik aan hun zal denken, ze in mijn hart bij me zal dragen en voor hun zal blijven bidden. Toen was het dan echt tijd om het schooltje te verlaten. Met een brok in mijn keel, maar met een heel voldaan gevoel, reden we weg van het schooltje. Aan het eind van de middag zijn Sander, Amber en ik samen met Charles naar een lokale “pub” geweest om een voetbalwedstrijd te kijken van de Tanzaniaanse Ajax. Ik keek mijn ogen uit. We zaten tussen schreeuwende Tanzaniaanse mannen op een soort houten tribune te kijken naar een televisiescherm waarvan om de haverklap de stroom uit viel. Ook al ben ik alles behalve een voetbalvrouw, ik vond het super leuk om dit eens mee te maken.

De pub waar we voetbal kekenVoetbal kijken

Na de voetbalwestrijd was het tijd om naar huis te gaan om mijn laatste spulletjes te pakken en mijzelf klaar te maken voor vertrek. Vanaf morgen ga ik namelijk aan de slag in het Meru District Hospital in Tengeru, een plaatsje hier zo’n 45 minuten van vandaan. Ik zal hier verblijven in een vrijwilligershuis waar op dit moment al 2 andere Nederlandse meiden zijn: Sara en Richella. Rond 19.00 uur werd ik opgehaald door Nathalie, de coördinator van het medische vrijwilligersproject. Ik nam afscheid van Charles en zijn gezin, Sander en Amber. Ik voelde me ongelofelijk dubbel. Aan de ene kant had ik enorm veel zin in deze nieuwe uitdaging, maar aan de andere kant vond ik het erg lastig om te vertrekken omdat ik hier net gesetteld ben en me hier enorm thuis voel. Toch was het nu echt tijd om te gaan. Ik zette mijn koffer in de auto en nam plaats naast Nathalie. Na een paar laatste knuffels reed ik met een knoop in mijn maag en een traan over mijn wang weg. Onderweg stelde Nathalie mij gelukkig erg op mijn gemak. Aangekomen in het huis stond er een heerlijke maaltijd voor mij klaar: ugali. Dit is een soort aardappelpuree gemaakt van maïsmeel met vlees en spinazie. Deze maaltijd deed me erg goed. Na het eten werd ik door Nathalie rondgeleid in het huis. Ik slaap op een ruime kamer samen met Sara. Nadat ik een beetje gesetteld was, heb ik met Sara en Richella wat gedronken en gekletst. Ik voelde me niet volledig op mijn gemak omdat mijn eerste indruk was dat zij heel anders zijn dan ik. Ik hoop van harte dat ik mijn plekje hier ga vinden en dat ik hier net zo’n waardevolle tijd mag hebben als ik de afgelopen weken heb gehad. Ik ben op tijd naar mijn kamer gegaan omdat ik helemaal op was van deze drukke en emotionele dag. Lala salama!

Foto’s

1 Reactie

  1. Amber:
    18 oktober 2019
    Trots op jou!