Reis Tanzania - 2 oktober

Vandaag begint dan eindelijk mijn grote avontuur: ik ga voor 6 weken op reis naar Tanzania om daar vrijwilligerswerk te verrichten! Bepakt en beladen reiste ik samen met Frank af naar Brussel om vanaf daar, via Schiphol (ja echt), naar Kilimanjaro te vliegen. Ik stapte met gezonde spanning en een hoop goede moed het vliegtuig in. Ik besefte mij dat het nu écht ging beginnen. Het idee dat God al op mijn bestemming aanwezig was, stelde mij erg gerust. De vluchten verliepen erg soepel. Ik werd onwijs verwend tijdens mijn vlucht naar Kilimanjaro. Er lagen een dekentje en een kussentje voor mij klaar en er was eten in overvloed.

Rond 20.00u landde ik in Kilimanjaro.

Op het vliegveld moest ik allereerst mijn visum regelen. Wat gespannen nam ik hiervoor plaats in een hele lange rij voor de douane, omdat ik dit thuis niet had kunnen voorbereiden. Gelukkig deden er zich, behalve het enorm lange wachten, bij het aanvragen en betalen van mijn visum geen problemen voor: ik mocht het land in! 250 USD lichter ging ik op zoek naar mijn koffer. Die stond gelukkig voor mij klaar. Nu het vliegveld uit en op zoek naar Charles, de contactpersoon van het community project bij wie ik de eerste 2 weken zal verblijven. Toen ik het vliegveld uitliep werd ik overweldigd door allerlei taxibedrijven die naar mij toekwamen om mij een ritje aan te bieden. Ik raakte lichtelijk in paniek omdat ik Charles na een paar minuten nog steeds niet had gevonden. Opeens voelde ik een hand op mij schouder. Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van Charles. Hij verwelkomde me vol enthousiasme en een dikke knuffel. "Karibu karibu, Lysanne" zei hij meerdere malen, wat welkom betekend. Wat voelde ik me opgelucht dat alles tot nu toe zo voorspoedig verliep! Charles bracht mij naar zijn bus waar een andere Nederlandse jongen, Sander, op mij zat te wachten. "Pole pole" was het eerste wat Charles in de bus tegen ons zei: “rustig aan”. Met z'n drieën gingen we op weg naar Ngaeamtoni, het dorpje waar Charles met zijn gezin woont. De rit zou volgens Charles ongeveer een uur gaan duren. Maar met zijn "pole pole" in mijn achterhoofd verwachtte ik al dat dit langer zou duren. En inderdaad, ruim 2 uur later kwamen we aan in ons dorpje. Tijdens de rit keek ik, hoewel het al donker was, mijn ogen uit. Hoe dichterbij we bij ons dorpje kwamen, hoe slechter de wegen en hoe armoediger de huisjes werden. Een onheilspellend gevoel omringde mij, waar zou ik terechtkomen? Eenmaal aangekomen bij het huisje verdween dit gevoel al gauw: het huisje zag er onwijs gezellig uit en was afgesloten met een groot hek. We werden ontzettend warm ontvangen met een grote pan spaghetti en Tanzaniaanse gemberthee. Daarna was het tijd om naar onze kamers te gaan. Op mijn kamer ontmoette ik Amber, een ander Nederlands meisje die diezelfde dag was aangekomen. We hadden gelijk een hele leuke klik. Helemaal moe van de lange reis en de eerste indrukken ging ik naar bed. Wat was ik enorm dankbaar dat ik hier veilig en wel was aangekomen. Charles wenste ons "lala salama", slaap lekker, en ik sloot mijn ogen. Wat zou dit een geweldig avontuur gaan worden.