Reis Tanzania - 4 november

Goedemorgen! Zoals alle andere dagen in het vrijwilligershuis, werd ik vanmorgen weer precies om half 8 wakker. Ik denk dat ik hier inmiddels zó gewend ben dat ik zelfs een Tanzaniaanse biologische klok heb ontwikkeld. Of het komt door Brenda, onze werkster, die elke ochtend volledig ongegeneerd al haar keukengerei laat vallen tijdens het bereiden van ons ontbijt. Of het zijn onze buren, die al rond 5 uur beginnen met het uitgebreid instuderen van hun repertoire voor de zondag. Ach, ik kan er wel om lachen, dit hoort er nu eenmaal bij :) Na weer een heerlijk ontbijtje met pannenkoeken en thee zijn we met z’n allen naar het ziekenhuis gelopen.

Ik besefte mij dat dit de laatste keer was dat ik hier zou lopen. Vandaag was het namelijk mijn allerlaatste laatste dag in het ziekenhuis. Voor morgen heeft Allan een ander dagprogramma bedacht. Ik besloot daarom extra bewust te genieten van de weg naar het ziekenhuis toe. Ik nam de razende dalla-dalla's, de stralende kinderen, de fruit- en groente kraampjes, het prachtige uitzicht op de Mount Meru en de wortelplantage waar we elke dag langskomen in mij op. Wat is dit een bijzonder land. Aangekomen in het ziekenhuis ben ik samen met Sara naar de pediatric OPD gegaan. Dit is een soort kleine huisartsenpraktijk voor kinderen. Hoe het er in dit kamertje van 2 bij 4 aan toe gaat, was opnieuw een cultuurshock op zich. Ouders komen met hun kindje binnen, geven een groeikaart af en vervolgens zoekt een administratiemannetje tussen honderden dossiers de juiste op. Voordat de arts de patiënt heeft gezien is er dus al ruim een uur voorbij. Als het patiëntje dan eindelijk bij de arts op spreekuur komt, schrijft hij bij iedereen, of hij/zij nu een loopneus of een gezwollen vinger heeft, paracetamol en Ampiclox voor. Bizar.

Na een uur of 2 besloot ik weg te gaan en zocht ik de minor theater op.

Hier kon ik meekijken bij wat hechtingen die verwijderd werden, een aantal gipsen die verwijderd werden en een abces dat gedraineerd werd. Net voordat ik weg wilde gaan, kwam er een moeder binnen met haar 4-maanden oude dochtertje. Ze was gevallen. Haar scheen- en kuitbeen waren dwars door midden. Het beentje moest hoe dan ook gegipst en waarschijnlijk op een later tijdstip geopereerd worden. Omdat er niet genoeg watten in het ziekenhuis aanwezig waren om onder het gips te leggen, werden moeder en dochter weer naar huis gestuurd. Niet te bevatten. Niet zo'n succesvolle laatste ziekenhuis dus, jammer. Ik moet eerlijk bekennen dat het vrijwilligerswerk in het mij in het ziekenhuis tegenvalt. In het ziekenhuis gebeurt gewoonweg zó weinig waardoor er voor vrijwilligers niet echt ruimte is om mee te helpen. Het is vooral meekijken met het werk van artsen en verpleegkundigen. Ik heb echter wel erg veel geleerd van de cultuurverschillen en hoe je met weinig middelen, toch zorg kan geven. Daar houd ik maar aan vast! Ik blijf positief :) Aan het eind van de middag besloten Rosa, Sara, Margreet en ik om een wandelingetje te maken naar Lake Duluti. Dit is een kratermeer van zo’n 700 meter diep! Heerlijk even ertussenuit na deze dag. We dronken een Fanta Passion, hadden hele leuke gesprekken en genoten van het uitzicht.

Vol nieuwe energie wandelden we terug naar huis. Brenda had alweer een heerlijke maaltijd voor ons gekookt. Na het eten maakte ik vast een beginnetje met het inpakken van mijn koffer en besloot ik op tijd te gaan slapen. Lala salama!