Reis Tanzania - Mijn laatste dag in Tanzania

5 november
Jambo jambo! Vandaag was het dan echt mijn allerlaatste dag in Tanzania. Wow. Mijn allerlaatste dag. Ik besef het nog niet helemaal. Wat zijn deze 6 weken voorbijgevlogen. Gelukkig vlieg ik pas vanavond laat naar huis zodat ik in alle rust afscheid kan nemen en mij kan voorbereiden op mijn terugreis. Na mijn laatste Tanzaniaanse pannenkoeken nam Allan (de man van Nathalie, onze “host”) ons mee op pad. Omdat het werk in het ziekenhuis ons allemaal niet de voldoening geeft waar we op gehoopt hadden, is Allan op zoek gegaan naar andere projecten waar wij 1 of 2 dagen in de week een steentje kunnen bijdragen. Voor mij gaat dit natuurlijk niet meer op, maar omdat ik hier zoveel mogelijk wil zien, ging ik vandaag uiteraard mee op pad. Eerst gingen we naar een schooltje, Mother’s Mercy Children’s Center, niet ver van het vrijwilligershuis.

We hadden nog geen stap binnen gezet, of we werden overvallen door hordes kleine kinderen. Ik kreeg spontaan een flashback naar de Rockland School. Dit schooltje is opgezet voor straatkinderen, kinderen met alleenstaande ouders en kinderen waarvan de ouders geen onderwijs kunnen financieren. Gedurende de jaren op dit schooltje wordt er voor de kinderen naar een sponsor gezocht, zodat zij na de tijd op dit schooltje niet in het niets vallen, maar hun weg kunnen vervolgen op een government school. Wat een geweldig initiatief! We hebben een kijkje genomen in de klaslokalen, mochten de juffen ondersteunen met het nakijken van huiswerk en speelden een potje voetbal met de kinderen.

Bij het controleren van het huiswerk viel mij iets op. Wanneer een leerling een of meerdere fouten gemaakt heeft, wordt dit niet aan de betreffende leerling doorgegeven. Het schriftje gaat dan gewoon bovenop de stapel. Zodoende leert een kind dus nooit van zijn/haar fouten. Ik vertelde tegen de juf dat dit mij opviel en gaf haar de tip om de leerling te wijzen op zijn/haar fout, opnieuw uitleg te geven en te helpen met verbeteren. De juf antwoordde dat ze dit een geweldig idee vond, maar zelf nooit op dit idee was gekomen. Vanaf nu ging ze het proberen toe te passen. Geweldig! Dat ik in zo’n korte tijd weer iets kon betekenen, voelde heel erg goed. Na het schooltje reed Allan ons naar Cradle of Love Baby Home, een weeshuis voor baby’s en jonge kinderen tot 3 jaar. In dit weeshuis krijgen kinderen die te vondeling gelegd zijn, waarvan de ouders overleden zijn of waarvan de ouders niet meer voor hun kunnen zorgen, onderdak en eten. Opnieuw een ontzettend goed initiatief. Aangekomen bij het weeshuis keek ik mijn ogen uit: o-ver-al lachende en huilende baby’s en peuters. Het weeshuis is een enorm groot en super schoon gebouw dat opgedeeld is in verschillende ruimten: aparte slaap- en speelruimten voor newborns, crawlers, toddlers, een wasserette en een keuken. We werden gelijk aan het werk gezet. Wat een verschil met het ziekenhuis! We mochten helpen met baby’s wassen, aankleden, eten geven, naar bed doen en spelen. Het was ongelofelijk fijn om je gelijk zo nuttig te voelen. 

Toen alle kindjes hun buikjes vol hadden gegeten en onder de wol lagen, was het tijd voor ons om te lunchen. Door 2 vrijwilligers uit het project werden we meegenomen naar een soort bakkerij. Een bakkerij in Afrika? Nooit verwacht dat dat bestond! We juichten bij het idee van een vers broodje. We smikkelden onze broodjes naar binnen en vervolgden onze weg weer terug naar het weeshuis. Bij terugkomst besloten we te helpen bij de newborns. De baby’tjes die wakker waren, mochten we meenemen naar buiten naar een plekje in de schaduw. We knuffelden en gaven ze de fles. We genoten onwijs van dit moment.

Na een lange, maar zeer geslaagde dag, vertrokken we weer richting het vrijwilligershuis. Deze laatste dag heeft mij onwijs veel voldoening gegeven. Een betere afsluiter van het vrijwilligerswerk had ik mij niet kunnen voorstellen. Aangekomen in het huis stond mijn laatste Tanzaniaanse avondmaal al op mij te wachten: frietjes met groente. Na het eten was het tijd om te douchen, mijn laatste spullen in te pakken en afscheid te nemen. Het was opnieuw een erg verdrietig afscheid. Ik ga Sara, mijn kamergenootje, onwijs missen. Vanaf mijn eerste dag in het ziekenhuis, trekken wij al dag en nacht met elkaar op. We knuffelen totdat ik écht moet gaan. Met een traan op mijn wang stap ik bij Allan in de auto en rijden we naar het vliegveld. Ik probeer heel bewust te genieten van mijn laatste uurtje in dit prachtige land. Ik slaak een zucht. Tjonge, wat was dit een ge-wel-dig avontuur! Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik ben voor alles wat ik hier heb kunnen betekenen, voor alles wat ik heb geleerd en voor de mensen die ik heb ontmoet. Het was de mooiste en bijzonderste reis die ik ooit heb meegemaakt. Elke dag was een dag boordevol met nieuwe belevenissen waarin ik genoten heb van elk moment. Van de reisjes met de schoolbus tot de keizersnedes in het ziekenhuis, van het wakker worden tussen de wilde dieren in Serengeti, tot de witte stranden van Zanzibar, het was een aaneenschakeling van hoogtepunten. Ik had mij deze reis absoluut niet beter kunnen voorstellen. Aangekomen op het vliegveld pak ik mijn koffer uit de auto en neem ik afscheid van Allan. Ik loop het vliegveld binnen, ga langs de douane, check mijn koffer in, regel mijn uitschrijving uit het land en neem plaats in de gate. Even lijkt het wel maar een week geleden dat ik hier helemaal in mijn uppie, met mijn hart kloppend in mijn keel van de zenuwen, aankwam. Maar dan besef ik me: ik ben al 6 weken verder, met een rugzak vol ervaringen. Voordat ik het weet wordt er omgeroepen dat mijn vlucht gaat vertrekken. Ik stap het vliegtuig in en word verwelkomd met een “goedenavond”. Ook wel weer fijn, denk ik, Nederlanders om me heen! Ik zoek mijn stoel en ga zitten. Ook nu word ik weer enorm verwend: ik krijg een kussentje, een dekentje en eten en drinken in overvloed. Het vliegtuig stijgt op en ik sluit mijn ogen. Dromend over dit onvergetelijke avontuur, vlieg ik weer terug naar ons koude kikkerlandje. 

I will give thanks to you, Lord, with all my heart. I will tell of all your wonderful deeds. - Psalms 9:1