Reis Tanzania - 4 oktober

Vandaag was het opnieuw vroeg dag. Om 07.00 uur zaten we al aan het ontbijt. Elke ochtend krijgen we wit brood met jam of pindakaas en een stuk fruit. Na het ontbijt bracht Charles ons naar het schooltje. Charles vertelde dat er vandaag maar een halve dag les zou zijn en dat we vanaf 11.00 uur met de kinderen zouden gaan sporten. Vandaag ging ik aan de slag in class 1 bij juf Susan. 

De kinderen in deze klas zijn ongeveer 6 á 7 jaar oud. Ik mocht plaatsnemen achterin de klas tussen de leerlingen. Al gauw kreeg ik een stapel schriften in mijn handen gedrukt die ik moest nakijken. Fijn dacht ik, ik krijg een duidelijke taak toegewezen. Terwijl ik aan het nakijken was, begon juf Susan het schoolbord vol te schrijven met rekensommen. De kinderen moesten deze sommen overschrijven in hun schriftjes om deze na schooltijd te maken. Wat mij opviel is dat de juf totaal geen uitleg gaf. De les bestond puur uit het overschrijven van de sommen. Kinderen die moeite hebben met de stof, vallen daardoor gemakkelijk buiten de boot. Wat een chaos was het deze les. De kinderen renden door de klas en konden amper een minuut stilzitten. Ook was juf Susan opeens nergens meer te bekennen. Oké, wat nu, dacht ik. Omdat ze hier geen strikt schema voor elke dag hebben, besloot ik maar het touw in handen te nemen en Engelse les te geven.

Wanneer ze hier zeggen dat iets om een bepaalde tijd begint, kun je er gerust een uur of 2-3 bij optellen. Zo luidde de schoolbel dan ook pas om 13.00uur: tijd om te sporten! Voordat we de schoolbus in stapten kwam er een meisje naar me toe. Ze drukte een briefje in mijn handen waarop ze had geschreven: “I love you Lisa”, zó lief. 

Het ritje in de schoolbus naar het sportveld was heel bijzonder! De bus zat werkelijk overvol met kinderen: op ieder bankje zaten wel drie tot vier kinderen en zelfs in het gangpad stonden er nog een aantal. De wegen hier zijn amper wegen te noemen en je moet je goed vasthouden. Het was dus een hele uitdaging om de kinderen veilig en wel over te brengen. Gedurende de rit werden we vermaakt door allerlei liedjes die de kinderen zongen. Wat een geweldig gezicht was dat.

Aangekomen op het sportveld konden de kinderen lekker al hun energie eruit rennen.

Op de terugweg naar school waren ze dan ook he-le-maal munt. 

Aan het eind van de middag mochten we met de schoolbus mee om de schoolkinderen naar huis te brengen. De buschauffeurs moeten hier wel echt goed in staat zijn een bus te besturen, want het is bizar in wat voor smalle straatjes, waar ook nog eens tegemoetkomend verkeer rijdt, deze grote bussen moeten rijden. Het was hartverscheurend om te zien hoe veel verschil er is tussen arm en rijk. Sommige kinderen leverden we af bij een huisje gemaakt van golfplaten, terwijl anderen in een grote villa woonden. Nadat we de kinderen hadden afgezet, stopten we bij een watertap om bronwater uit de bergen te halen. We moesten emmers met water vullen en mochten het zelfs proeven. Zo gek dat dit water uit de bergen komt en zo helder van kleur is! Het smaakte erg fris! 

Ook proefden we een lokale lekkernij die daar verbouwd wordt: suikerriet. De buurtkinderen kapten dit voor ons. 

In de avond zijn we langsgegaan bij de borderschool, die naast het schooltje ligt. Dit is een plaats waar 35 schoolkinderen (die geen ouders meer hebben of waarvan de ouders niet voor ze kunnen zorgen) kunnen douchen, slapen en spelen. Hoewel ik hier geen grootse verwachtingen van had, moest ik even 2 keer slikken toen ik de poort binnen liep. Het leek meer op een concentratiekamp dan op een opvang voor kinderen. Op 1 slaapkamer sliepen wel 6 tot 8 kinderen, de wc was niets meer dan een gat in de grond en was tegelijkertijd een douche. Er was geen woonkamer, geen keuken, geen spelletjes, geen tekenspullen, werkelijk niets… Het was enkel een binnenplaats van 4 bij 5 meter met daaromheen verschillende deuren die leidden tot de slaapkamers. Hoewel er veel vrolijke muurschilderingen waren en de kinderen vertelden dat ze het er enorm qnaar hun zin hadden, vond ik het een erg trieste situatie.

Ik vroeg een meisje of ik iets voor haar kon betekenen. “Yes sure, can you make a drawing from a big house for me?” vroeg ze. Natuurlijk wilde ik dat doen, met alle liefde! Het was zo bijzonder om te zien dat ik haar met zo’n klein gebaar zó gelukkig kon maken! Waar ik heel tegenaan liep was dat ik heel veel plannen in mijn hoofd had, en veel voor de kinderen wilde betekenen, maar dat er door het tekort aan materialen gewoonweg amper mogelijkheden waren. Ik wilde bijvoorbeeld een spel met ze spelen, maar er was niet eens een bal aanwezig. Er wordt dus van je verwacht als vrijwilliger dat je creatief bent in het bedenken van oplossingen. Daarom besloten we maar wat muziek op te zetten en te gaan dansen. De macarena en head-shoulders-knees-and-toes vielen erg in de smaak. Al gauw stonden we met de hele borderschool te dansen. We genoten enorm! Je kunt heel goed merken dat ze dit kleine beetje extra aandacht écht nodig hebben. Ruim twee uur later dan afgesproken (tja, zo gaat het hier) werden we door Paschazia opgehaald en naar huis gebracht. We aten die avond rijst met bonen, zeewier en watermeloen.

Tijdens het eten werden we door Wade, het 4-jarige ongelofelijk schattige zoontje van Charles, getrakteerd op verschillende dansoptredens. Na Wade, moesten ook Sander, Amber en ik aan het dansen geloven. Wat zijn wij Nederlanders toch een stelletje stijve harken! Na het dansavontuur was het eindelijk tijd om onder de wol te kruipen. Lala salama!