Reis Tanzania - Mijn eerste weekend in Tanzania

5 oktober

Ein-de-lijk uitslapen! Vandaag stond de wekker pas om 08.45 uur. Het plan voor vandaag was dat Charles ons zou meenemen naar een Afrikaanse bruiloft. Rond 11 uur zouden we van Charles horen of we welkom waren op de bruiloft. Maar na de lunch hadden we nog steeds niets gehoord.. typisch Tanzaniaans dit weer! Gelukkig was Paschazia thuis. We besloten samen met haar naar de Masai Market in Arusha te gaan. We zouden met het openbare vervoer gaan: de dalla-dalla. We wandelden ongeveer 20 minuutjes naar een opstapplaats waarvandaan deze vertrok. 

Dalla-dalla’s zijn kleine particuliere busjes die voor een klein prijsje (we betaalden slechts 18 cent!) van hot naar her in Tanzania reizen. In een dalla-dalla is plek voor zo’n 12 man, maar daar doet niemand wat op uit. De mensen zitten naast elkaar, op elkaar, in elkaar, je kunt het zo gek niet bedenken. Gelukkig waren wij de eerste passagiers, dus konden we een rustige zitplek zoeken. Had ik al verteld dat ze hier aan de linkerkant van de weg rijden? Of nouja beter gezegd: de linker weghelft is waar ze behoren te rijden, maar de rechter weghelft wordt evengoed benut. Dit levert soms doodenge situaties op. Ze rijden namelijk ontzettend hard, halen in waar mogelijk en gaan pas terug naar de linker weghelft als ze bijna frontaal tegen hun tegenligger botsen, levensgevaarlijk dus! Ik weet niet of ik een tweede ritje in de dalla-dalla ga wagen… 

Toen we uit de dalla-dalla stapten begon het gigantisch hard te regenen. Bijna aangekomen op de markt, deelde Paschazia ons mee dat ze nog “even” langs de kapper moest. “In one minute, they can fix my hair”, zei ze. “Bedoel je een Nederlandse 1 minuut of een Tanzaniaanse?”, grapte Amber. Paschazia grinnikte, waardoor we waren voorbereid op iets langer wachten dan 1 minuut. Die ene minuut werd echter 3 (!!!) uur. Het is niet te begrijpen hoe “pole pole” het hier aan toe gaat. Toen Paschazia’s haar eindelijk klaar was, was de markt al afgelopen… hilarisch. 

Als troost en als cadeautje voor het wachten trakteerde Paschazia ons op een geroosterde maïskolf, overheerlijk! Daarna vertrokken we terug naar huis. Paschazia bereidde ons voor op hoe het eraan toe gaat om een plekje in een dalla-dalla te bemachtigen. Ze vertelde dat je goed op je hebben en houden moest passen omdat er van alle kanten aan je geduwd en getrokken word en je dus binnen no-time beroofd kunt zijn. Nog volledig in gesprek kwam daar de dalla-dalla al aan die wij moesten hebben. We renden zo hard als we konden achter de dalla-dalla aan en probeerden een plekje te bemachtigen. Probeerden inderdaad, want er werd van alle kanten aan ons getrokken. Wonder boven wonder wisten we alle 4 een plekje achterin de dalla-dalla te bemachtigen. Thuis aangekomen stond er een groot bord vol met pannenkoeken voor ons klaar. Wat worden we hier toch verwend! Ik voel me heel erg thuis bij Charles en Anna (Charles’ vrouw). Er wordt onwijs goed voor ons gezorgd! Na het eten was het tijd voor een heerlijke Tanzaniaanse douche. Vandaag hadden we wat extra water tot onze beschikking. Ik had nooit gedacht dat ik zó blij en dankbaar kon zijn met een beetje extra water! Na het douchen was het tijd om lekker te gaan slapen: lala salama.

6 oktober

Vandaag was het zondag: de belangrijkste dag van de week hier in Tanzania. De mooiste kleren werden uit de kast getrokken, de blousjes werden gestreken, de haren werden opgestoken en het huis werd volledig onderste boven gekeerd voor een grote schoonmaak. Rond een uur of 10 vertrokken we naar de kerk. Door de grote regenval van gisteren waren de wegen zo goed als onbegaanbaar voor de auto en bus. Daarom moesten we eerst een eindje lopen voordat Charles ons met zijn bus oppikte om de weg naar de kerk te vervolgen. Onderweg maakten we een stop bij de supermarkt om een taart op te halen. We hadden geen flauw idee waarvoor dit was. Ruim een uur nadat de dienst al was begonnen kwamen we aan in onze kerk. Paschazia, Sander, Amber en ik kregen een plek toegewezen achterin de zaal. Anna en Wade hadden een plek vooraan in de kerk en Charles nam plaats op een grote luxe stoel, omdat hij assistent-pastoor is. Ondanks dat ik geen woord van de dienst heb verstaan, was het ongelofelijk indrukwekkend om mee te maken. Er werd niet op een normaal volume gepreekt, gebeden en gezongen. Nee, alles moest luider dan luid! Er werd heel veel gedanst en gezongen. Wat een blijdschap straalde er van de mensen af! De essentie van de preek was: “Geef nooit op, ook al is ons leven soms zo zwaar, blijf doorgaan want God is bij je”. Ik vond het onwijs bijzonder dat ik zoveel verbondenheid voelde met de mensen in de kerk. Ook al kom ik van de andere kant van de wereld, we geloven allemaal in dezelfde God. Dat is het enige wat telt! Tijdens de dienst was er ook veel emotie en gehuil. Er was zoveel passie en liefde bij de mensen zichtbaar. Op een gegeven moment riep Charles ons naar voren om ons op traditionele wijze te introduceren in de kerk. Ik wist niet wat ik meemaakte. Een voor een kregen we een hapje van de taart die we zojuist gekocht hadden. Daarna werd onze komst gevierd met frisdrank. 

Na de 5-uur (!!!)-durende dienst zijn we weer naar huis gereden. Thuisgekomen konden we gelijk aanschuiven: we aten Tanzaniaanse hutspot. Ik ben onwijs dankbaar en blij dat ik op deze plek mag zijn, maar toch had ik het vanavond voor het eerst erg zwaar. Ik kan niet zeggen dat ik echt last heb van een cultuurshock en/of het verschil in leven, maar ik merk dat de dagen (en de taalbarrière) mij veel energie vergen. Ik ben hier naartoe gekomen met een doel: ik wil de mensen hier iets meegeven vanuit mijn christelijke identiteit en Gods liefde aan hen laten zien door écht iets voor hen te betekenen. Ik weet echter even niet meer hoe ik dit moet realiseren. Omdat er geen strikte afspraken en planningen zijn vind ik het lastig ik mijn talenten kan benutten. Ik merk in de gesprekken met Amber en Sander dat zij met hetzelfde “probleem” zitten. Morgen gaan we samen met Charles en het schoolhoofd zitten om een plan van aanpak voor de komende week te maken. Ik weet dat ik mag vasthouden aan het feit dat God in alles zal voorzien. Dat stelt mij enorm gerust. Met deze gedachte kan ik gerust gaan slapen. Lala salama.